pewien-czowiek

ano co zrobić skoro mnie dopadło dzisiaj na zajęciach z romantyzmu. jakos tak nagle wszystko przestało sie liczyć. inni ludzie, inne słowa. ręka sama się uniosła i napisała. kto jednak nazwie to szałem poetyckim, natchnieniem, lub czymś w tym stylu mylic się bedzie. do tego trzeba być poetą, a nie szaleńcem. niestety oryginał poetwora został bezpiecznie w zeszycie, który został z kolei daleko od komputera. jest to zatem raczej parafraza, chyba czegos jej brakuje. nie wiem czego. mam wrażenie, że oryginał był lepszy. jak się do niego kiedyś dosanę, to zamieszcze poprawioną wersję, a puki co, niech jest, co jest.

przebudzenie

otwieram oczy

widzę twą głowę na mym ramieniu

czuję ciepło twego ciała

jak przyjemnie

nieruchomieję

nie chcę Cię obudzić

zgrywam swój oddech z twoim

dwa ciała jedna dusza

jeden oddech, jedno uderzenie serca

tak samo

i wiem, że od dzisiaj

już na zawsze będzie tak samo

nazywam się Poezja, tak mi powiedziala

kiwnąlem glową na znak, że rozumiem

a wtedy ona jednym ruchem ręki oplotla mnie

siecią pająka, korzeniem drzewa i kawalkiem dżdżownicy

zakopany pod ziemią czekalem co do mnie przypelźnie

nazywam się Życie powiedziala druga

kiwnąlem glową na znak, że rozumiem

a ona wyrwala mnie spod ziemi i oślepila swym blaskiem

i stalem podobny do skaly, spętany więzami

ofiara fatalnej pomylki

nazywam się Milość powiedziala trzecia

kiwnąlem glową na znak, że jej pragnę

a wtedy ona zerwala sieci, korzeń i robaki

wyzwolony pobieglem przed siebie

poprzez wzgórz tysiące.

 bo za tysiąc pierwszym czekasz na mnie